لولههای گالوانیزه به دلیل داشتن پوشش محافظ از جنس روی (Zinc)، در برابر خوردگی و زنگ‌زدگی مقاومت بالایی دارند. این پوشش می‌تواند به دو روش سرد و گرم اعمال شود که هرکدام ویژگی‌ها و کاربردهای متفاوتی دارند. در گالوانیزه سرد، لوله‌ها پس از تولید، در محلولی از روی غوطه‌ور شده و پوششی نازک از روی بر روی سطح آنها ایجاد میشود. این روش بیشتر برای پروژه‌هایی مناسب است که نیاز به مقاومت کمتری در برابر خوردگی دارند. اما در گالوانیزه گرم، لوله‌ها در دمای بالایی در حمام مذاب روی قرار می‌گیرند که پوششی ضخیمتر و محکم‌تر را به ارمغان می‌آورد. این روش برای مواردی که نیاز به مقاومت بالا در برابر شرایط سخت محیطی است، ایده‌آل می‌باشد.
از نظر ضخامت پوشش، گالوانیزه گرم به طور قابل توجهی ضخیمتر است و این امر باعث افزایش دوام و طول عمر لوله در برابر عوامل محیطی میشود. در حالی‌که گالوانیزه سرد پوششی نازک‌تر دارد و در نتیجه برای محیطهای کمتر خورنده مناسب‌تر است. همچنین، هزینه‌های تولید در گالوانیزه سرد پایین‌تر است، زیرا فرآیند کمتری نیاز دارد و مواد کمتری مصرف میشود. اما گالوانیزه گرم نیازمند تجهیزات گران‌تر و فرآیند پیچیده‌تری است که هزینه‌های بیشتری را به همراه دارد.
در انتخاب بین گالوانیزه سرد و گرم، عواملی چون محیط کاربرد لوله، نوع استرس‌های فیزیکی و شیمیایی که لوله در معرض آن قرار خواهد گرفت، و بودجه پروژه باید مد نظر قرار گیرند. برای مثال، لولههای گالوانیزه گرم برای استفاده در محیطهای بیرونی که در معرض شرایط آب و هوایی متغیر و مواد شیمیایی قرار دارند، مناسب‌تر هستند. در حالی که لولههای گالوانیزه سرد می‌توانند برای کاربردهای داخلی که در معرض خوردگی کمتری قرار دارند، کافی باشند.
